Marathi Kavita : मातीचीच वात.

कोणत्याही कलाकाराला त्याच्या हातुन चांगली कलाकृती जन्माला येतो तेव्हा सर्वाधिक आनंद होतो. भले मग तो कलाकार चित्रकार असो, शिल्पकार असो, अथवा लेखक असो अथवा आणखी कुणी. पण आपली निर्मिती चांगली कि सुमार हे ठरविण्याचा अधिकार त्या कलाकाराला नसतोच. तो अधिकार असतो रसिकांचा. त्यासाठीच मी नव्यानं लिहिलेली ' मातीचीच वात ' हि कविता रसिक वाचकांसमोर सादर करतोय.

आजकाल प्रत्येकाला आपल्याला नौकरी असावी असे वाटते. दहावी पास झालेल्या तरुणाची अपेक्षासुद्धा हीच. कशी का असेना पण नौकरी असावी. पगार किती का असेना पण नौकरी असावी.  

मी मात्र तीन वर्षापुर्वी खुर्चीतली नौकरी आणि भरभक्कम पगार सोडुन गावी गेलो. तेही अजून १४ - १५ वर्षाची कारकीर्द बाकी असताना. नुसता गावी गेलो असे नव्हे तर कुटुंबापासून काही आठवडेच नव्हे तर काही वेळा महिनोंमहिने दूर राहिलो. ज्या हाताला कधी चिखल लागला नव्हता ते हात मातीत रमले. दुष्काळाच्या झळा सोसल्या. 

पण आता सहा - सात लाखाचा ऊस शेतात उभा आहे. गेली तीन आठवडे गावीच होतो. त्यामुळेच लिखाण झाले नाही. निम्मा ऊस तुटून गेलाय……… निम्मा राहिलाय. दोनचार दिवसात त्यालाही तोड येईल. पुन्हा गावी जायचं आहे. 

पण परवा गावाहुन परतलो. जेवण करून गच्चीत गेलो होतो. झगमगाटात बुडालेलं शहर न्याहळत होतो. आणि चांदण्यात शेतात पाणी देणारा माझा अवतार मला आठवत होता. 

अलिकडे प्रत्येकाला कमीत कमी कष्टात अधिकाधिक सुख हवं असतं. पण माझी मात्र पडेल ते कष्ट स्विकारायची तयारी असते. मला कष्टाचं दुखः मुळीच नाही. पण कष्टानंतर यश पदरात पडावं हि अपेक्षा असते. तीन वर्षाच्या अथक प्रयत्नानंतर आता अपेक्षित यश सामोरं आलंय असं वाटतंय. अजून खुप काही करायचं. आज आठ एकर क्षेत्र बागायती असलं तरी आणखी सहा एकर जिरायीत क्षेत्रात पाणी पोहचविण्यासाठी पाईप लाईन करायची आहे. पपईची लागवड करायची इच्छा आहे. केळी करायचं मनात आहे. डाळींबाची लागवड करायचा बेत आहे. पण मनुष्यबळ हाताशी नाही. माझा बहुतांश भाग बागायती असल्यामुळे मजूर मिळत नाही. एकटा काय काय करणार ? पण थकणार नाही. या मातीशी अखंड झुंजी घेण्याचं बळ परमेश्वरानं द्यावं हीच इच्छा. 

गच्चीवरल्या निवांतपणात अनेक विचार मनात घोळत होते. माझेच कष्ट मला आठवले आणि -

ऊन झाले आल्या धारा,

तरी राबतो शेतात;

माझा संसाराचा दिवा,

त्याला मातीचीच वात.  

या ओळींनी मनात आकार घेतला. पुढच्या अर्ध्या तासात संपुर्ण कवितेने कागदावर झेप घेतली ती हि कविता. या कवितेतल्या मातीची वात, भुकेल्या कुबेराची नड भागवणारी माती, मातीच्या कुशीत देवाचा नैवेद्य असणे. या कल्पना मी कुठून चोरलेल्या नाहीत. त्या नवीन आणि युनिक आहेत असे मला वाटते. वाचकांनी आपले मत कळवावे ही नम्र विनंती. -             

  मातीचीच वात

मी हो राबतो शेतात,

माझा पिकवितो मळा;

माती अंगारा धुपारा,

माती भस्म माझ्या गळा. 

ऊन झाले आल्या धारा,

तरी राबतो शेतात;

माझा संसाराचा दिवा,

त्याला मातीचीच वात. 

माझ्या मातीच्या वातीचा, 

साऱ्या जगात उजेड;

भुकेलेल्या कुबेराची,

माती भागविते नड. 

माझ्या घामाचा हो थेंब, 

इथे जिरतो मातीत; 

खुद्द देवाचा निवद,

माझ्या मातीच्या कुशीत. 

माझा मातीशीहो झिम्मा,

माझा दैवाशी झगडा;

नको दुष्काळाच्या झळा,

दार मेघाचे उघडा.