( तळाचा फोटो पहायलाच हवा ) जवळ जवळ दोन महिन्यापुर्वी हि कविता लिहिली होती. कोरडया खट्ट आभाळाकडे पहात " या माऊली या , आभाळीचे मेघ व्हा " अशी आर्त साद विठू माऊलीला होती. कारण
तो
आणि ती. दोन वेगवेगळ्या कुशीतून जन्मलेले दोन जीव. खरंतर काय नातं असतं त्यांचं ! पण तारुण्याच्या वळणावर ते दोन जीव एकत्र येतात………….एका अदृश्य
नात्यांनं बांधले जातात……….कळत नकळत एकजीव होतात. तो तिचं सर्वस्व. तर
तिचा चेहरा म्हणजे त्याचं आभाळ. हे आभाळ त्याला नेहमीच हवं असतं
स्वच्छ………मोकळं………निरभ्र. त्या आभाळातले काळजीचे…….चिंतेचे मळभ त्याला नको
असतात. ती रुसलेली, रागावलेली नको असते त्याला. तिचं हसू हेच त्याचं
सर्वस्व. म्हणूनच तिला समजावू पहातो तेव्हा तो म्हणतो -
