शेतावरचा गहू... शहरामधल्या बायका..... आणि मुलांचं डायपर

वर्षभराच्या मुलाला घेऊन चालणारा पुरुष आणि त्याच्यासोबत पर्स सांभाळत चालणारी बायको. बाईकवर नवऱ्याला खेटून बसलेली बायको आणि पेट्रोलच्या टाकीवर समोरून येणाऱ्या हवेच्या झोताला तोंड देणारं मुलं, हे

शेतकऱ्यांनो ७० वर्षांनंतर बळीचे राज्य येते आहे

काँग्रेसने काय केले खुली अर्थव्यवस्था स्विकारली. भाजपने काय केले तर शेतकऱ्यांची मार्केट कमिट्यांच्या जाचातून सुटका करण्याचा प्रयत्न केला. काँग्रेस आणि राष्ट्रवादीचे समर्थक

कृषिमंत्री असणाऱ्या साहेबांनी एवढं तरी केलं का?

शरद पवारांना शेतकऱ्यांच्या कैवारी म्हटलं जातं. जाणता राजा म्हटलं जातं. पण शेतकऱ्यांसाठी शरद पवारांनी नेमकं काय केलं हे कुणालाही सांगता येणार नाही. एक दोन वेळा कर्ज माफी दिली असेल. एखाद्या दुसऱ्या वेळेस वीजबिल माफ केले असेल. परंतु

कोरा चहा, कोरोना, मी, अंधश्रद्धा आणि बाळूमामा

सकाळी सकाळीच फोन वाजला. उठालोच. उठून बसावं लागणार होतंच. कारण मी कधीही माझा फोन उशाशी ठेवून झोपत नाही. तो माझ्या पायाकडे ठेवलेला असतो. त्यामुळे उठलो. अंगावरच पांघरूण दूर केलं. फोन घेतला. पाहिलं तर शेतावरच्या माझ्या वाटेकऱ्याचा फोन. एवढ्या सकाळी का फोन केला असेल याने असा प्रश्न पडला. मनात म्हटलं, "बहुदा अवकाळी पाऊस आला असेल आणि त्याने माझा नऊ एकर गहू आडवा केला असेल."

'मन चींती ते वैरी न चिंती' असं म्हणतात ते उगाच नाही. बरं अशा वेळी हे मन सुध्दा चांगला विचार मुळीच करत नाही. सगळ्या वाईट शक्यताच मनात येतात.

कदाचित त्याच्या गाईला वासरू झालं असेल असाही विचार मनात आला. पण पहिलीच शक्यता अधिक गृहीत धरून फोन घेतला.

तर

खळाळत्या आयुष्याची धरण गाणी.

जे चांगलं त्यावर चांगलं लिहिताना मला शब्द कमी पडत नाहीत. परंतु आमच्या कवितेची स्तुतीच करा असा कुणाचा आग्रह असेल तर ते शक्य नाही. अलीकडे माझ्याहून थोर मीच अशीच प्रत्येक कवीची भावना असते त्यामुळे कुणावर टीका केली तर ती त्याला रुचत नाही. त्यामुळे अलीकडे लोकांना काय आवडेल खूप भान बाळगावे लागते. मीच नव्हे श्रीपाल सबनीस यांच्या सारखे जेष्ठ साहित्यिक, अखिल भारतीय साहित्य संमेलनाचे अध्यक्ष सुद्धा आपल्या अध्यक्षिय भाषणात कसल्याही सुमार पुस्तकावर अतिशय भरभरून बोलतात.

पण कवी गोविंद काळे हे जसे वयाने थोर तसेच अनुभवाने. त्यांचा सखी सांगाती हा काव्यसंग्रह तीन महिन्यापूर्वी माझ्याकडे आला. तो वाचून मी त्यावर लिहिले. त्यातली एखादी दुसरी उणीव मी त्यांना दाखवली. ती त्यांनी स्वीकारली. परवा सोलापूरला गेलो होतो. त्यांना फोन केला होता. मी जिथे मुक्कामी होतो तिथे ते आले. भेट झाली आदराने त्यांच्या घरी घेऊन गेले. चहापाणी झालं. आपलं मोठेपण विसरून इतरांचा आदरसत्कार करणारी फार

कर्ज माफीने प्रश्न मिटतील ? ( Debt waivers will erase questions? )

विरोधकांनी हर एक प्रयत्न करून पाहिले. नगरजवळील दलित तरुणीवरील बलात्कार , जवखेडा हत्याकांड, मंत्र्यांवरील चार आठ आण्यांचे रचित भ्रष्टाचाराचे आरोप, मराठा आरक्षणासाठी पडद्याआडून उचलून धरलेला मराठा क्रांती मोर्चा, एक ना अनेक प्रकारे विरोधकांनी महाराष्ट्रातील राजसत्तेला हादरे देण्याचा प्रयत्न केला. पण

बैल गोठ्यात कण्हतो ( ox in Cemetery )

Gramin Kawita, marathi kwita, ग्रामीण कविता

अलिकडे जो उठतो तो शहराकडे धाव घेतो. शिक्षण असो वा नसो पण शहरात जायचं. पडेल ते काम करायचं. मिळेल तेवढा पगार घ्यायचा. जमेल तसं जगायचं. पण शहरात जायचं. आठ तास काम........सोळा तास आराम. शिवाय छान - छोकी. मौज - मजा, हिंडण - फिरणं, झकपक रहाणं, नुसती एैष. ज्याची त्याची भुमिका

ढंमप्या

Dog, Pet Animal

लोकं काय काय नावं ठेवतात नाही आपापल्या कुत्र्यांची. मोती काय ? टायगर काय ? लाल्या काय ? शेरू काय ? आणि त्यांची बडदास्त सुध्दा केवढी असते. अशाच एका कुत्र्याला काखेत घेऊन मिरवणाऱ्या बाईला

कशासाठी हवी पेन्शन ?

Government pension scheme

खरंतर मी या विषयावर लिहिण्याचं काही कारण नाही. पण मग लिहिणार कोण ? मांजराच्या गळ्यात घंटा बांधणार कोण ? कुणी तरी हे काम केलंच पाहिजे. एका वर्गाचा रोष कुणीतरी ओढवून घेतलाच पाहिजे. तो कुणीतरी दुसरं कशाला हवा ? मीच का असू नये. म्हणून शेवटी मी या विषयावर लिहायचा निर्णय घेतला. सगळे सरकारी कर्मचारी

हेच का शरद पवारांचं जनकल्याण ?

Sharad Pawar, Rashtwadi Congress 

परवा मी फेसबुकवरील लवासा संदर्भातली एक पोस्ट शेअर केली आणि अनेक पवार समर्थकांच्या नाकाला मिरच्या झोंबल्या. आम्ही पवारांच्या विरोधात लिहिले म्हणजे आम्हाला पवारांच्या विषयी आदर नाही हा शोध या पवार समर्थकांना कसा लागला कुणास ठाऊक ? पण

Marathi Poem : तू तरी पावसा असा

Marathi Poem, Marathi Kawita

( मला खात्री आहे तुम्हाला कविता मनापासून आवडेल. वाचून तर पहा. आणि हो ! प्रतिक्रिया द्यायला विसरू नका. )

मी दोन एक वर्षापासून ब्लॉग लिहितोय. त्यातून माझा असा एक वाचक आकाराला आलाय. ते नियमितपणे माझं लेखन वाचतात. प्रतिक्रिया देतात. काही चुकलं माकलं तर सांगतात. कधी एखादी प्रेम कविता लिहा असं हक्कानं सांगतात.  तर कधी एखाद्या राजकीय लेखावरून माझ्याशी दोन हात करतात.

परवा

आरशाचा सोस

पुरुष आरसा वापरतात. परंतु स्त्रियांप्रमाणे स्वतःला आरशात निरखत बसत नाहीत. याबाबत कुणाचेच दुमत असणार नाही. यावर अनेक किस्से आपल्याला माहिती असतात.

माझ्या घराभोवती खूप चिमण्या आहेत. त्यावर एकदा लिहायचे आहे. पण परवाचा किस्सा सांगतो. ……….

शेतकऱ्यांसाठी एवढं कराल

तुम्ही आणि मी नाना नाही, मक्या नाही. अक्षय नाही आणि अजिंक्य रहाणे सुद्धा नाही. परंतु तुमच्या पैकी प्रत्येकाच्या मनात शेतकऱ्यांच्या बाबत एक सॉफ्ट कॉर्नर नक्की आहे. फेसबुकवर दिसणाऱ्या कॉमेंट वरून ते माझ्या लक्षात येतं. त्यामुळेच आपण त्यांना आर्थिक मदत नाही करू शकलो तरी मी सांगतोय तेवढं नक्की करू शकाल.

कदाचित

या माऊली या

( तळाचा फोटो पहायलाच हवा ) जवळ जवळ दोन महिन्यापुर्वी हि कविता लिहिली होती. कोरडया खट्ट आभाळाकडे पहात " या माऊली या , आभाळीचे मेघ व्हा " अशी आर्त साद विठू माऊलीला होती. कारण

नाना तुम्ही चुकताय ?

facebook घ्या अथवा अन्य कोणतेही सामाजिक माध्यम घ्या. प्रत्येकजण विरोधी नेत्यांच्या खांद्याला खांदा लाऊन शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या आणि शेतकऱ्यांचे प्रश्न याविषयी बोलतो आहे. प्रत्येकाला वाटतं मीच शेतकऱ्याचा तारणहार. पण बाजारात भाजी घ्यायला गेलं दहाची गड्डी आठला कशी मिळेल आणि आठची गड्डी पाचला कशी मिळेल हेच पहाणार. नाना पाटेकर आणि मकरंद अनासपुरे यांनी मात्र पदर मोड करून शेतकऱ्यांची मदत करताना एक वेगळाच आदर्श निर्माण केला. समाजातील विविध थरातून दोघांवर कौतुकाचा वर्षाव झाला. पण खरंच नाना पाटेकर आणि मकरंद अनासपुरे यांचा उपक्रम स्तुत्य आहे ?

पगारी शेतकरी : संकल्पना आणि समस्या

मी मागे '

शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या : रंगकाम कि वास्तव - भाग १

हा लेख लिहिला होता. तुम्ही शेतकऱ्यांचे वैरी आहात. तुम्ही कसले शेतकरी ? या तशा सभ्य पण याही पेक्षा खालच्या पातळीला जाऊन

शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या : रंगकाम कि वास्तव - भाग १

( या लिखाणाला अभिप्राय देऊ इच्छिणाऱ्या वाचकांनी कृपया पोस्टच्या खालीच अभिप्राय द्यावेत. त्यामुळे सर्वव्यापी चर्चा होण्यास मदत होईल. )  

आजकाल मिडिया असो अथवा सोशल मिडिया आम्ही किती समाजाभिमुख आहोत हे दाखवण्याची जिकडे तिकडे चढाओढ सुरु असल्याचे दिसते. फेसबुकवर एखादयाच्या आत्महत्येची पोस्ट दिसताच

आपण म्हणजे एक कणीस

किती दिवस झाले, काही लिहिलंच नाही. लिहिण्याचा हुरूप संपला असं नाही. पण वेळच मिळाला नाही. गावाकडचे सतत येणारे फोन......लाईट नाही ………… डीपी जळाली ………. खतं आणायची आहेत…… मग माझी धावपळ.. ..........पावसाचा लपंडाव.......सणांची लगबग.…………. लगीनसराई ……… जत्रा सत्रा………. भावकीचे साखरपुडे . कुठे कुठे आणि कसा

भूमी अधिग्रहण कायदा : का हवा ?

भाजपानं भूमी अधिग्रहण कायदा आणला आणि विरोधी पक्षांना गळा काढायला संधी मिळाली. ज्याला काही कळत नाही असा तरुण विरोधकांच्या सुरात सूर मिसळुन मोदी सरकारच्या विरोधात बोटे मोडु लागला. ' हेच का अच्छे दिन ? '  असे म्हणु लागला. पण

माती विकता येत नाही

तुम्ही म्हणाल," काय हे सारखे राजकारणाविषयी आणि शेतकऱ्यांविषयी लिहिताहेत ? यांच्या पोतडीतल्या प्रेम कविता संपल्या काय ? "

कोणत्याही कवीच्या पोतडीतल्या कविता कधीच संपत नाहीत.

पण होतं काय ठेच लागल्यावर जसं आपल्या तोंडून केवळ आई हाच उद्गार बाहेर पडतो तसाच कवीचा जो अनुभव असेल तशाच कविता मनातल्या कागदावर उमटतात.